Παρασκευή 30 Μαΐου 2014

Αλατισμένη καραμέλα και νόστιμο παγωτό

Εντάξει, ο καιρός μας παίζει στα δάχτυλά του. Μια βροχή, μια ήλιος, ζέστη, δροσιά..., βγαίνω απ΄το σπίτι και δεν ξέρω τι να φορέσω. Εχθές έβρεχε σχεδόν όλη μέρα, αλλά τι περιμένεις; Πλύναμε αυτοκίνητο και μπαλκόνια, οπότε ήταν αναμενόμενο...
Η διάθεσή μου όμως είναι απόλυτα καλοκαιρινή, ειδικά τώρα που τα δροσερά στρωσίδια και τα ανοιχτόχρωμα μαξιλάρια πήρανε θέση στον καναπέ μας. Κι αφού το καλοκαίρι δεν θέλει να 'ρθει, το φέρνω προς το παρόν μόνη μου, μέσα απ΄την κουζίνα, με συνταγές και γεύσεις, τις οποίες βέβαια προσαρμόζω στις ανάγκες μου. Θα σας εξηγήσω...
Θυμάστε τις τετράγωνες καραμέλες Κόκος, με το χρυσόχαρτο και την κόκκινη αγελάδα; Εγώ τις λάτρευα! Αυτές και όλες τις καραμέλες βουτύρου γενικότερα. 
Τελευταία έχει μεγάλο σουξέ η καραμέλα βουτύρου και μάλιστα η αλατισμένη, οπότε σκέφτηκα να τη δοκιμάσω. Για να είμαι ειλικρινής, ήθελα περισσότερο να φτιάξω ένα παγωτό που έχει ως βασικό υλικό την συγκεκριμένη κρέμα, οπότε μπήκα στην κουζίνα να δημιουργήσω και να χαλαρώσω με τα τεντζερέδια και τις σπάτουλες.
Δοκιμάστε παρακαλώ να την φτιάξετε. Είναι υπέροχη και το ελάχιστο αλάτι απογειώνει το αποτέλεσμα. Εγώ ξετρελάθηκα! Ιδανική να συνοδεύσει το κέικ σας, τα φρούτα σας, το παγωτό σας και αν την κάνετε πιο πηκτή, μπορείτε να την αλείψετε πάνω σε ψωμί. Ω, ελάτε τώρα, τα πρωινά της Κυριακής όλα επιτρέπονται!



Πιθανότατα να έχετε τα υλικά ήδη στα ντουλάπια σας, οπότε σας προτρέπω να μπείτε στην κουζίνα. Δεν θα σας πάρει πάνω από 20-25 λεπτά, το έχω χρονομετρήσει.

Υλικά για περίπου 500 ml:

300 γρ. ζάχαρη
6 κουταλιές της σούπας νερό
250 γρ. βούτυρο
5 γρ. αλάτι (εγώ χρησιμοποίησα χοντρό)
200 ml κρέμα γάλακτος

Φυσικά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε αλατισμένο βούτυρο και στην περίπτωση αυτή δεν χρειάζεται να προσθέσετε το αλάτι. Επίσης, μπορείτε να το παραλείψετε εντελώς και να φτιάξετε μια απλή κρέμα καραμέλας, αλλά νομίζω πως είναι κρίμα να μην το δοκιμάσετε, είναι εξαιρετικό!

Εκτέλεση:

Σε ένα κατσαρολάκι ρίχνουμε τη ζάχαρη με το νερό και σε χαμηλή φωτιά αφήνουμε τη ζάχαρη να λιώσει, χωρίς να ανακατεύουμε!
Μόλις η ζάχαρη λιώσει εντελώς, υψώνουμε σε μέτρια φωτιά και αφήνουμε το σιρόπι να βράσει για 4-5 λεπτά μέχρι να αποκτήσει ένα χρυσό χρώμα (αν θέλετε να έχει πιο σκούρο χρώμα η κρέμα, τότε βράστε το σιρόπι λίγα λεπτά παραπάνω, αλλά προσοχή μην καεί και πικρίσει). Ρίχνουμε προσεκτικά το βούτυρο και ανακατεύουμε μέχρι να λιώσει, έπειτα προσθέτουμε το αλάτι και στο τέλος την κρέμα γάλακτος σιγά σιγά και με προσοχή γιατί πιτσιλάει! Αφήνουμε να βράσει για δύο λεπτά ανακατεύοντας συνεχώς (εάν θέλετε να γίνει πιο σφιχτή η κρέμα, τότε την βράζετε λίγο παραπάνω). 
Την μοιράζουμε σε βάζα (δεν χρειάζεται να είναι αποστειρωμένα, είμαι σίγουρη ότι θα καταναλωθεί πάραυτα) και αφήνουμε να κρυώσει. Διατηρείται στο ψυγείο, αλλά όταν πρόκειται να την χρησιμοποιήσετε βγάλτε την λίγο νωρίτερα να μαλακώσει.


Εγώ έφτιαξα ήδη δυο δόσεις. Η πρώτη δόση έγινε παγωτό και η δεύτερη μπήκε σε βάζο και κατέληξε στους αγαπημένους ΚαΠα



Λοιπόν, σας περιμένω μια στιγμή να τη φτιάξετε, αλλά και να επιστρέψετε, ώστε να φτιάξουμε το παγωτό. Οκ; 
...
...
...

Την φτιάξατε; Αφήσατε να κρυώσει; Τέλεια. 
Πάμε για το παγωτό τώρα.
Θα χρειαστούμε:
340 γρ. από την κρέμα που φτιάξαμε
600 ml κρέμα γάλακτος

Αφήνουμε την κρέμα καραμέλας εκτός ψυγείου και την ανακατεύουμε λιγάκι να μαλακώσει.
Χτυπάμε την κρέμα γάλακτος σε σφιχτή σαντιγί και προσθέτουμε την κρέμα καραμέλας. Ανακατεύουμε καλά το μείγμα και το ρίχνουμε σε ένα μπολ ή τάπερ με καπάκι. Τοποθετούμε στην κατάψυξη μέχρι να παγώσει, θα χρειαστεί περίπου 4-5 ώρες.
Πριν καταναλώσετε αυτό το μικρό αριστούργημα, αφήστε το να ξεπαγώσει λιγάκι.


Αυτό που βλέπετε στις φωτογραφίες είναι φτιαγμένο με στραγγιστό γιαούρτι (500 γρ. γιαούρτι και 230 γρ. κρέμα καραμέλας), είπα να μην το παρακάνω, διότι υπέροχο το παραπάνω παγωτό, αλλά light δεν το λες... Κι αν αναρωτιέστε τι είναι αυτά τα κόκκινα, διευκρινίζω ότι είναι καραμελωμένοι καρποί. Για τα παιδιά έβαλα το παγωτό-γιαούρτι σε κυπελλάκια, ώστε να το καταναλώσουν ευκολότερα. 
Όμως δεν θα σας κρυφτώ! Καλό και το γιαούρτι, αλλά το άλλο είναι σκέτη κόλαση! Αξίζει την κάθε του θερμίδα!



Είδατε; Σας βρήκα μια νόστιμη απασχόληση για το Σαββατοκύριακο. Βουρ στην κουζίνα για δημιουργία και απόλαυση! 
Καλημέρα...

Litsa

 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook

Τρίτη 27 Μαΐου 2014

"Love it all out"

Εδώ είμαι και διαβάζω ακόμη μηνύματα κι ευχές από τη χθεσινή ημέρα. Μηνύματα αγάπης κι ευχές ξεχωριστές.
Σας ευχαριστώ για κάθε μία από τις ευχές που δέχτηκα, είστε καταπληκτικοί! Αλήθεια!
Η χθεσινή ημέρα ήταν περίεργη, αλλόκοτη... Δευτέρα και μάλιστα βροχερή αρχικά, μουδιασμένοι όλοι από τις εκλογές που ήταν και το μοναδικό θέμα της ημέρας, ο Ανδρέας έτρεχε από το πρωί με τη δουλειά, ο Φαίδωνας που δεν είχε σχολείο, σκυλοβαρέθηκε όλη μέρα μαζί μου αν και του έκανα τα περισσότερα χατίρια και βέβαια άρχισε την γκρίνια, οπότε οι μοναδικές στιγμές που θυμόμουν ότι έχω γενέθλια, ήταν όταν τα τηλέφωνα χτυπούσαν και όταν διάβαζα τα μηνύματά σας. Όπως καταλαβαίνετε, μου χαρίσατε πολλά χαμόγελα εχθές και σας ευχαριστώ ειλικρινά!

Παρόλο που δεν είχα όρεξη, αποφάσισα να φτιάξω μια μικρή τούρτα-παγωτό, γιατί ήθελα να σβήσω κερί. Τελικά ο Ανδρέας επιστρέφοντας από τη δουλειά, κρατούσε μια μικρή φραουλότουρτα, οπότε το παγωτό έμεινε στην άκρη! Εννοείται ότι προτιμήσαμε την γλυκόξινη τούρτα - ακόμη απορώ πως κρατήθηκα κι έφαγα μόνο μια μπουκιά, έτσι για το καλό...

Η "τούρτα" παγωτό

Καθώς έκανα τις πρωινές μου δουλειές - άτιμη εποχή με ντουλάπες/χαλιά/πορτοπαράθυρα/μπαλκόνια και πάει λέγοντας - κατέληξα στην κρεβατοκάμαρα και κοιτάζοντας τα κάδρα, θυμήθηκα ένα που είχα σκοπό εδώ και καιρό να κρεμάσω ανάμεσά τους. Κι επειδή η ημέρα ήταν τέτοια που σήκωνε πολλές σκέψεις, αποφάσισα ότι ήταν η σωστή στιγμή να το κρεμάσω επιτέλους! Τελικά βέβαια δεν το κρέμασα, το κόλλησα... 


Τις δύο αυτές φράσεις τις πήρε το μάτι μου κάπου στο pinterest πριν μήνες. Μου άρεσε τόσο αυτό το μήνυμα, που έπρεπε να κοσμήσει και έναν δικό μου τοίχο. Δεν ξέρω σε ποιον ανήκουν τα λόγια αυτά, ούτε ξέρω τι ακριβώς εννοούσε ο ίδιος όταν τα είπε. Νομίζω ότι ειπώθηκαν από την Μέριλιν Μονρόε, αλλά όπως και να 'χει, αποτελούν σπουδαίο μήνυμα, τουλάχιστον για εμένα, έτσι όπως το έχω τοποθετήσει στο μυαλό μου. 
Όλα αυτά που σ' ενοχλούν και φαίνεται να τα καταπίνεις, τα εκπνέεις μετατρέποντάς τα σε αγάπη. Όχι από χαζομάρα, ούτε από αφέλεια, παρά μόνο για το καλό σου, για την ψυχική σου ηρεμία. 
Το παράδοξο τώρα είναι ότι το λέω εγώ, που σπάνια "καταπίνω" κάτι που δεν μ' αρέσει και παίρνω φωτιά στο λεπτό! Όμως ειλικρινά, θα προτιμούσα να τα εκπνέω σε αγάπη. Έχει και μια δόση αναισθησίας αυτό, που χρειάζεται που και που κι ας μοιάζεις απονευρωμένος...
Το έγραψα με χοντρό, μαύρο μαρκαδόρο σε λευκό χαρτί και το κόλλησα με διακοσμητικές ταινίες.
Μ' αρέσει που είναι λίγο άτσαλα γραμμένο, δεν ήθελα να το εκτυπώσω...


"Love it all out..." και θα νιώσετε ελαφρύτεροι!
Καλημέρα αγαπημένοι μου.
Ευχαριστώ για όλα...


Litsa

 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook

Πέμπτη 22 Μαΐου 2014

Χαιρετισμούς από την κουζίνα μου

Όχι, όχι δεν σας χαιρετάει η κουζίνα μου, εγώ σας χαιρετάω από την κουζίνα μου. Ελπίζω τώρα να είναι ξεκάθαρο το νόημα, ήταν λίγο παραπλανητικός ο τίτλος...
Σας στέλνω τους χαιρετισμούς μου από την κουζίνα, που κάθε τόσο μου αρέσει να φωτογραφίζω. Αποτυπώνονται με την μηχανή τα πάντα σχεδόν. Τα γλυκά, τα χρηστικά, οι τσελεμεντέδες, όλα. Κάθε τόσο της κάνω ένα μικρό λίφτινγκ, ώστε να μην τη βαριέμαι, αλλά και για να ανανεώνεται ο χώρος. Είναι ορατή από το σαλόνι κι αυτός είναι ένας λόγος παραπάνω, μιας και το μάτι μου πέφτει συνεχώς επάνω της.


Τον τελευταίο καιρό με έχει πιάσει μανία με τα καλαμάκια, οπότε τα έχω σε κοινή θέα. Καθένας με την τρέλα του, θα μου πείτε, αλλά μου φτιάχνουν τη διάθεση και δείχνουν πολύ όμορφα πλάι στα vintage μεταλλικά κουτιά, που είναι το νέο μου απόκτημα. Η αλήθεια είναι ότι τα έχω καιρό, αλλά εδώ νομίζω πως είναι η πρώτη φορά που κάνουν εμφάνιση. Ξαφνιάστηκα δε όταν η μαμά μου μού δώρισε το κόκκινο μεταλλικό πινακάκι, που ταίριαξε με τα υπόλοιπα και προέκυψε έτσι μια γωνιά βγαλμένη από άλλη εποχή.


Τα κουτιά χρησιμεύουν για την αποθήκευση των καρπών και των δημητριακών, που έχουμε σε αφθονία στο σπίτι, αφού εγώ και τα παιδιά τα καταναλώνουμε συχνά.   


Κάποια αντικείμενα τα μετακινώ, κάποια τα αλλάζω και με μικρές πινελιές προσπαθώ να φρεσκάρω την εικόνα του χώρου. Θέλω το μάτι να πέφτει σε κάτι όμορφο και να μην σκαλώνει σε αυτά που μ' εκνευρίζουν... 
Οι φωτογραφίες στο ψυγείο ανανεώνονται, ή πιο σωστά, αυξάνονται και τώρα που καλοκαιριάζει, μία από τις αγαπημένες μου, που τράβηξα πριν 8 χρόνια στην Κρήτη, μπαίνει σε περίοπτη θέση. Δεν είναι μόνο η φωτογραφία που αγαπώ, είναι και η ιστορία πίσω από αυτήν...


Τα μικρά άνθη δε λείπουν σχεδόν ποτέ, αφού τα παιδιά φροντίζουν να τα σπάνε στο πέρασμά τους, καθώς παίζουν στο μπαλκόνι κι έτσι καταλήγουν στα μικροσκοπικά βαζάκια. Το αγαπημένο τους σοκολατένιο σνακ (και δικό μου, αλλά ας όψεται...), δεν μένει για πολύ καιρό στη θέση του όσο έχουν οπτική επαφή μαζί του, οπότε φροντίζω να το αποθηκεύω στο ντουλάπι. Εδώ όμως εκτελεί χρέη μοντέλου, γι αυτό και οι μπάρες μπήκαν προσωρινά στο κύπελλο.
Εγώ πάλι ξεγελιέμαι με δροσερό πράσινο τσάι, που έχει μια γλυκιά επίγευση κι έτσι ικανοποιώ την επιθυμία μου για γλυκό. Το καλύτερο βέβαια είναι ότι στο τέλος μένει το όμορφο μπουκάλι, που όλο και κάπου θα χρησιμεύσει.


Ο δε πάγκος είναι σημείο αναφοράς. Εκεί κοντοστεκόμαστε, εκεί μαζευόμαστε, εκεί ακουμπάμε τα ψώνια, τους λογαριασμούς, τα πάντα περνούν από εκεί πριν καταλήξουν στη θέση τους. Αυτό σημαίνει ότι είναι σπάνια άδειος ή τακτοποιημένος, τουλάχιστον στο βαθμό που θα ήθελα εγώ, διότι αν ρωτήσετε τους υπόλοιπους στο σπίτι, θα σας πουν ότι είναι μια χαρά...
Και βέβαια υπάρχει και το σκαμνί. Θυμάστε την μεταμόρφωσή του; Να το λοιπόν ακόμη στην ίδια κατάσταση. Δεν λερώνεται πια, καθαρίζεται εύκολα και μου αρέσει πολύ περισσότερο έτσι!
Α όχι, τα αμάραντα δεν βρίσκονται μόνιμα πάνω στο σκαμνάκι, πάρα μόνο τώρα, για τις ανάγκες της φωτογράφισης, να ομορφύνουν την εικόνα.


Για το τέλος άφησα το κέικ της προηγούμενης εβδομάδας, μαζί με μια γεμάτη κούπα μυρωδάτο καφέ, μιας και αυτός ήταν ο σκοπός της σημερινής ανάρτησης. Να σας καλημερίσω με εικόνες γεμάτες χρώμα και να πιούμε μαζί τον πρώτο καφέ της ημέρας. 


Καλημέρα λοιπόν!

Υ.Γ. αξίζει να ρίξετε μια ματιά σε αυτή την ανάρτηση, που περιγράφει τη συγκλονιστική ιστορία μιας μαμάς blogger. Εγώ πάντως είμαι από εχθές χαμένη σε σκέψεις...
Όμως ένα είναι το σύνθημα: Live Loud... Live Wild!
Litsa


 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook

Δευτέρα 19 Μαΐου 2014

Η ζωή πριν και μετά το Δ.Π.Θ.

Χάθηκα τις τελευταίες ημέρες. Χάθηκα, γιατί βούλιαξα σε όμορφες αναμνήσεις, αλλά και γιατί ένιωθα πως δεν είχα κάτι ξεχωριστό να μοιραστώ.
Αλήθεια, πως ήταν η ζωή σας πριν τα παιδιά; Ακούω πολλούς να λένε, πως εκείνη τη ζωή σχεδόν την έχουν ξεχάσει. Εγώ πάλι τη θυμάμαι ακόμη ξεκάθαρα. Το συνειδητοποίησα, όταν πριν λίγες ημέρες έλαβα ένα μήνυμα από τον Κυριάκο, έναν παλιό φίλο και απόφοιτο της ίδιας σχολής. «Λίτσα καλημέρα. Θύμισέ μου, στη Λυσίου δεν μένατε στην Κομοτηνή;» «Λυσίου 7. Αθάνατη!» του απάντησα. «Ο Λαζόπουλος έμενε Λυσίου 5, δες το βίντεο» μου έγραψε. Ξαφνικά όλα πήραν μορφή και πάλι. Θαρρείς και ζωντάνεψαν! Η πόλη, οι φίλοι, το Πανεπιστήμιο, τα τραγελαφικά, όλα! Και ένιωσα απόλυτα τη συγκίνηση του Λαζόπουλου όταν περιέγραφε τη ζωή του στην Κομοτηνή λέγοντας "εδώ είναι τα νιάτα μου, εδώ είναι τα βράδια μου, εδώ είναι οι ατέλειωτες συζητήσεις...".
Όλα εκεί λοιπόν… Και τα δικά μου εκεί, στην πόλη που όταν φτάνεις για πρώτη φορά κλαις απαρηγόρητα, αντικρίζοντάς την. Σε ξενίζουν όλα, οι μιναρέδες, η κουλτούρα, οι άνθρωποι. Μα συνηθίζεις και γίνεται η μικρή σου πατρίδα και την αγαπάς τόσο παράφορα, που το συνειδητοποιείς τη στιγμή του φευγιού, του αποχωρισμού, που κλαις και πάλι δίχως αύριο. Γι αυτό, το πρώτο που μαθαίνεις, είναι ότι στην Κομοτηνή κλαις δυο φορές. Όταν φτάνεις κι όταν φεύγεις…
Το δεύτερο που μαθαίνεις είναι ότι το Δ.Π.Θ., δε σημαίνει Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Όχι βέβαια. Πολύ απλά σημαίνει Δεν Περάσατε Θεσσαλονίκη, Δυστυχώς Περάσατε Θράκη. Μα αυτό εκεί το «δυστυχώς», γίνεται το ομορφότερο της ζωής σου!
Και το τρίτο που μαθαίνεις είναι ότι είναι η πόλη των τριών "φ". Εκεί θα βρεις μόνο φαντάρους, φοιτητές και φαντάσματα. Υπέροχη και μυστηριώδης!
Όλα εκεί λοιπόν… στις φοιτητικές εστίες και αργότερα στην αξέχαστη Λυσίου 7. Ένα σπιτάκι, πάνω στο στενό, πλακόστρωτο δρομάκι. Δεν το αποκαλούσαμε τυχαία «επτά νομά σ’ ένα δωμά…». Μέναμε τόσοι άνθρωποι εκεί, που είχα χάσει το λογαριασμό. Επέστρεφα από τη σχολή κι ανοίγοντας την πόρτα αντίκριζα και μια διαφορετική φάτσα, μα ήταν πολύ εντάξει αυτό. Με ένα αργόσυρτο «γειααα» συστηνόμασταν και μην σας πω ότι γινόμασταν φίλοι στο λεπτό. Γιατί ήταν όλα απλά τότε.
Μου λείπουν η ξεγνοιασιά, οι ταβανοθεραπεία, οι μεταμεσονύχτιες συζητήσεις, οι αμπελοφιλοσοφίες, οι πλάκες, τα ξενύχτια, οι αναζητήσεις, οι φάρσες, οι μπαρότσαρκες, τα εναλλακτικά μαγαζάκια, οι ωραίες μουσικές, οι φίλοι, η Κομοτηνή, η σχολή, ακόμη και οι εξεταστικές. Μα πιο πολύ μου λείπει, που ήταν τα όνειρα μεγάλα και άπιαστα και που για εμάς τίποτε δεν φάνταζε άπιαστο!
Κι έχω εκατοντάδες φωτογραφίες να σας δείξω, μα είναι όλες με φίλους και αστείες καταστάσεις. Σε καμία δεν υπάρχουν αξιοθέατα και λουλούδια και τοπία και εικόνες της πόλης. Δεν ήταν σημαντικά αυτά τότε, σημαντικοί ήταν μόνο οι άνθρωποι, οι φίλοι, τα πάρτι, οι καταλήψεις, οι μαζώξεις και η τρέλα μας, που δεν λείπει σε καμία φωτογραφία…
Τώρα πια ο Κυριάκος, που παλιά μας έπαιζε τουμπελέκι και διασκεδάζαμε με μια μπύρα στο χέρι, είναι μπαμπάς δύο ζουζουνιών... Α ρε Κυριάκο!
Ναι, δεν μπορώ με τίποτα να φανταστώ πια τη ζωή μου χωρίς τα αγόρια μου, ούτε και θέλω, αλλά θυμάμαι καλά και τη ζωή μου πριν από αυτούς.

Τώρα πια η ομορφιά βρίσκεται αλλού, στους μικρούς μας ανθρώπους,  στις γκριμάτσες, στα μάτια τους, στην καθημερινή τους προσπάθεια, σε κάθε νέο επίτευγμα, στις αστείες κουβέντες τους. Λατρεύω να τους παρατηρώ όταν δεν κοιτάζουν, όταν είναι απορροφημένοι στο παιχνίδι και ακόμη πιο πολύ λατρεύω να κρυφακούω τους διαλόγους που κάνουν με τον ίδιο τους τον εαυτό.

Την Παρασκευή, που ήταν ελεύθερη μέρα για τον Φαίδωνα λόγω εκλογών, πήγαμε μια βόλτα στην παραλία να παίξει. Εγώ κι εκείνος. Στη θέα της θάλασσας παράτησε το πατίνι και με ρώτησε αν μπορεί να βραχεί. Τον παρακολουθούσα να τρέχει πέρα δώθε και να τσιρίζει ενθουσιασμένος, παίζοντας με το νερό και πετώντας βότσαλα. 


Το μόνο που ζήτησε, ήταν κάτι να γεμίζει νερό και του έδωσα ένα μπουκάλι που είχα μαζί μου. Το νερό και το μπουκάλι λοιπόν, κράτησαν το ενδιαφέρον του για τόση ώρα, που ξαφνιάστηκα! Δεν ξέρω πόσες φορές πήγε και γύρισε, γεμίζοντας και αδειάζοντας το μπουκάλι του. Τον χάζευα, εκείνον και τον υπέροχο συννεφιασμένο ουρανό, πίνοντας τον πρώτο κρύο καφέ της χρονιάς και ξεφυλλίζοντας το περιοδικό μου, το οποίο προμήνυε το καλοκαίρι… Ναι έρχεται!

Ε ναι, το μπουκάλι κατέληξε σε έναν κάδο, όχι στη θάλασσα!

Εγώ αποφάσισα να το «φέρω» λίγο νωρίτερα, φτιάχνοντας smoothies με μαύρα μούρα. Τα βρήκα σε καλή τιμή και προφανώς εξέφρασα δυνατά τη σκέψη μου «κάτι θα βρω να κάνω με αυτά», αφού άκουσα τον Φαίδωνα να μου απαντά «μουροκέικ». Γέλασα, αλλά τελικά έφτιαξα αυτά τα δροσερά smoothies, που είχαν φανταστικό χρώμα και γεύση. 


Ο Φαίδωνας ήπιε δύο ποτήρια, ο Ορφέας δυο ρουφηξιές. Δεν πειράζει, θα έρθει και η σειρά του. Πάντως αυτό το ρόφημα είναι απόλυτα θρεπτικό και έτοιμο στη στιγμή. Μπορεί να το φτιάξει κανείς με διάφορα φρούτα και διαφορετικά υλικά, αλλά εγώ τα έφτιαξα με:
100 γρ. μούρα
100 γρ. μπανάνα
100 γρ. στραγγιστό γιαούρτι
30 ml γάλα
2 κουταλιές του γλυκού μέλι
1 κουταλιά του γλυκού χυμό λεμονιού

Τα χτυπάμε όλα μαζί στο μπλέντερ και έτοιμο το ρόφημα. 
Αν το προτιμάτε παγωμένο, γεμίζετε το ποτήρι με πάγο ή ρίχνετε λίγο πάγο απευθείας στο μπλέντερ μαζί με τα υπόλοιπα υλικά. Επίσης, αν δεν το προτιμάτε τόσο πηκτό, ρίχνετε λίγο γάλα παραπάνω.


Και μπορεί τελικά να μην έφτιαξα "μουροκέικ", έφτιαξα όμως το αγαπημένο μας κέικ για τους άντρες του σπιτιού, μιας και η χθεσινή Κυριακή ήταν παγκόσμια ημέρα κέικ και όπως ξέρετε, κάτι τέτοιες μέρες τις τιμάω χοχο.


Πέρα από γλυκά όμως, έκανα και άλλα, μικρά δημιουργήματα. Βρήκα σε ένα παιχνιδάδικο αυτά τα λαστιχάκια που κάνουν θραύση στο εξωτερικό. Έχω δει να φτιάχνουν βραχιολάκια και είπα να δοκιμάσω. 


Εύκολη διαδικασία, από αυτές που σε χαλαρώνουν. Έφτιαξα δύο για τα αγόρια και μου βγήκαν στα χρώματα της Βραζιλίας, μιας και το Μουντιάλ πλησιάζει, ενώ το δικό μου το έφτιαξα πιο κοριτσίστικο με λευκό, λιλά και κίτρινο. 
Δείτε ΕΔΩ πως φτιάχνονται, με αναλυτικές φωτογραφίες και ένα βίντεο.


Το Σαββατοκύριακο συνεχίστηκε με βόλτες στην παραλιακή και λίγες μέρες πριν τις εκλογές, είδαμε το μέρος που ζούμε ν' αλλάζει. Άρχισαν τις ασφαλτοστρώσεις, άδειασαν όλους τους κάδους και βέβαια ο Κωνσταντής, το καραβάκι που θα μεταφέρει τους επιβάτες στην αντίπερα όχθη μέσω θαλάσσης, έκανε το παρθενικό του δρομολόγιο και πέσαμε μάλλον πάνω στα εγκαίνια, αφού άκουγα από μακριά τα χειροκροτήματα του κόσμου.

Δεν υπάρχει αλμυρίκι που να μην γνώρισε τον Φαίδωνα...

Στο μεταξύ στην παραλία τα μαγαζιά άρχισαν να φορούν τα καλά τους, φρεσκάρονται τα τραπέζια και οι καρέκλες, τα φαναράκια ανάβουν, οι ομπρέλες ανοίγουν και αυτός ο συνδυασμός του λευκού με το γαλάζιο, με μεταφέρουν νοερά σε κυκλαδίτικο νησί.


Προς το παρόν όμως βρίσκομαι εδώ και απολαμβάνω την άνοιξη μαζί με τους τρεις άντρες μου, αλλά που και που ρίχνω φευγαλέες ματιές "πίσω", στη ζωή που έζησα πριν από αυτούς, στη ζωή που μου δίδαξε πολλά και με έφερε εδώ που βρίσκομαι σήμερα.


via http://quotespaper.com/quotes-about-life/5058

Καλημέρα φίλοι αγαπημένοι! 

Υ.Γ. φιλιά σε όλους εσάς που σας θυμήθηκα και μοιραστήκαμε μεγάλες στιγμές εκεί, στην Κομοτηνή που αγαπήσαμε...

Litsa

 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook

Δευτέρα 12 Μαΐου 2014

Ο ήλιος, η φύση και τ' αγόρια μου

Είναι κάποια Σαββατοκύριακα τόσο γεμάτα, τόσο όμορφα, τόσο αλλιώτικα κι ας μην κάνεις κάτι πολύ ξεχωριστό… Ε, ένα τέτοιο ήταν και το περασμένο!
Από την Παρασκευή άρχισα να το σχεδιάζω. Προγραμμάτισα τα πάντα, από το φαγητό μέχρι τις εξόδους και μάλιστα προέκυψε και μια ευχάριστη έκπληξη.
Η δασκάλα του Φαίδωνα, που συμμετέχει με την τάξη σε διάφορες καινοτόμες δράσεις, μας ενημέρωσε ότι θα βραβευτούν τα παιδιά για τα έργα τους, με τα οποία έλαβαν μέρος σε μία από αυτές. Βρεθήκαμε λοιπόν, γεμάτοι περιέργεια στα γραφεία της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης και με ενθουσιασμό χειροκροτήσαμε τους μικρούς μας καλλιτέχνες για το πρώτο τους βραβείο! Χαμός, χαρά και ευκαιρία για παιχνίδι βέβαια!

Ο Φαίδωνας βραβεύτηκε για τον ξεχωριστό του πλανήτη, τον Ουρανό

Παιχνίδι είπα και η αλήθεια είναι ότι αυτό το ΣΚ τα παιδιά χόρτασαν παιχνίδι. Δημιούργησαν κιόλας βέβαια! Ο Φαίδωνας μού έφτιαξε ένα βραχιόλι για την γιορτή της μητέρας, αμέ! Τα υλικά δόθηκαν σε όλα τα παιδιά από το σχολείο, οπότε το Σάββατο κάθισε με υπομονή να μου το φτιάξει και λέω με υπομονή, γιατί ο (καταστρ)Ορφέας του το διέλυσε 4 φορές πριν προλάβει να το ολοκληρώσει. Τελικά όμως τα κατάφερε κι εγώ το φόρεσα από την πρώτη στιγμή, γιατί είναι καλοκαιρινό και πολύ γκέρλυ!


Εγώ από την άλλη, με αφορμή την γιορτή της μητέρας, τους έφτιαξα απλούστατες κρέμες βανίλιας με φρέσκες φράουλες. Ένας φανταστικός συνδυασμός και μια αγαπημένη γεύση, ενώ οι φωτογράφιση έγινε στο μπαλκόνι, που είναι σχεδόν έτοιμο (είμαι δε σίγουρη, ότι οι γείτονες με θεωρούν τρελή κι αλλοπαρμένη…).


Κι επειδή Σαββατοκύριακο δίχως πειραματισμούς, δεν γίνεται, είπα να δοκιμάσω και κάτι υγιεινό. Είδα μια συνταγή (σε περιοδικό) για έναν σούπερ θρεπτικό, δυναμωτικό χυμό, που αποτοξινώνει κιόλας και είπα να τον δοκιμάσω. Φωτογράφισα το πράσινο μήλο, το λεμόνι, την πιπερόριζα, το σπανάκι και το σέλινο, ώστε να μοιραστώ μαζί σας αυτήν μου την εμπειρία και είμαι σίγουρη ότι ήδη κάποιοι έχετε φρικάρει από τον συνδυασμό, ε; Και πολύ καλά κάνετε, γιατί με το ζόρι κατέβηκαν 2-3 γουλιές. Εντάξει, γελάω ακόμη με την κατάστασή μου και δεν μπορώ να καταλάβω πότε επιτέλους θα αποδεχτώ και θα χωνέψω, ότι όλα αυτά παραείναι υγιεινά για εμένα βρε παιδί μου… Άντε να φάω κανένα φρούτο και λαχανικό, αλλά όλα αυτά τα περίεργα smoothies και τα τονωτικά με ξεπερνάνε… το ομολογώ! Φαγώθηκε να το δοκιμάσει κι ο Φαίδωνας και του πετάχτηκαν τα μάτια έξω, εμ δεν ακούει την μανούλα…


Και κάπως έτσι φτάσαμε στην Κυριακή, η οποία μας βρήκε κάτω από τα πευκόδεντρα της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής, στα πλαίσια της μαγιάτικης γιορτής τους. Ένας υπέροχος χώρος, με απίστευτες εκτάσεις, ιδανικές για να νιώσουν τα παιδιά απόλυτη ελευθερία. 


Είδανε τα ζώα που εκτρέφουν στη σχολή, έπαιξαν με τα ποδήλατα και τα πατίνια, έφαγαν, ήπιαν, κυλίστηκαν στα χόρτα (και τους έπιασε φαγούρα), άφησαν το αποτύπωμα της παλάμης τους στο μεγάλο πανό – απόδειξη ότι ήταν κι αυτοί εκεί, χάσαμε για δύο λεπτά τον Ορφέα (και μαζί του και το χρώμα/καρδιά/ψυχή/χρόνια κλπ), ο οποίος βέβαια έκανε αμέριμνος βόλτες με το πατίνι πφφφφ, ακούσαμε υπέροχη ζωντανή μουσική από μια μπάντα νέων παιδιών με καταπληκτικές φωνές, συναντήσαμε φίλους και στο τέλος ξαποστάσαμε για λίγο κάτω από τη σκιά των δέντρων, ακούγοντας όμορφες μελωδίες και χαζεύοντας τα παιδιά. Μικρές, μαγικές, ανεκτίμητης αξίας στιγμές, ναι! Τόσο απλά.


Επίσης, γευτήκαμε και προμηθευτήκαμε φυσικά προϊόντα και κυρίως θαυμάσαμε όλα εκείνα που ήταν τόσο όμορφα στημένα και παρουσιασμένα, στο απόλυτα φυσικό τους περιβάλλον. Γιατί ναι, η ομορφιά βρίσκεται στα μπουκέτα από αγριολούλουδα, στα μικρά καραφάκια, ακόμη και στα άχυρα.


Φυσικά, λίγο πριν πέσουν για ύπνο, χορτασμένοι και οι δύο από παιχνίδι και μεθυσμένοι από ευτυχία, μου χάρισαν από μια πορτοκαλί ζέρμπερα, συνοδευόμενη από ευχές, φιλιά κι αγκαλιές.
Ε όχι, δεν τους χρειάζομαι τελικά τους τονωτικούς χυμούς, κάτι τέτοια Σαββατοκύριακα είναι υπεραρκετά!

Μα για να μπει όμορφα η εβδομάδα, σας έχω νέα. Βγήκε σήμερα το πέμπτο τεύχος του Cook Craf Create, πολύ ανοιξιάτικο και δροσερό, με θέμα το ΠικΝικ. Συνταγές, ιδέες, οργάνωση, αλοιφές, όλα θα τα βρείτε κι ελπίζω να το διασκεδάσετε! 
Θα το δείτε ΕΔΩ.


Σας φιλώ και σας εύχομαι καλή εβδομάδα! Ο ήλιος άρχισε πια να μας συντροφεύει και να μας ζεσταίνει. Και τον είχαμε τόση ανάγκη...


Litsa

 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook

Πέμπτη 8 Μαΐου 2014

Παίζοντας με κορδέλες

Οι μέρες κυλούν γρήγορα, τόσο γρήγορα που πέρασε κιόλας η πρώτη εβδομάδα του Μάη. Στα μέρη μας ο καιρός είναι εκνευριστικά άστατος και οι περισσότεροι είμαστε άρρωστοι. Παρεμπιπτόντως, να σας ευχαριστήσω πολύ για τις ευχές σας, νιώθω ήδη πολύ καλύτερα, αν και το μπούκωμα δεν λέει να υποχωρήσει... Τέλος πάντων.
Υποθέτω ότι όλοι γνωρίζετε το ανεξήγητο άγχος, αυτό που το έχεις, αλλά δεν ξέρεις γιατί και πως. Τέτοιο άγχος με έχει κυριεύσει τον τελευταίο καιρό. Αγχώνομαι, έτσι απλά, γιατί πρέπει τόόόσα να γίνουν κι άλλα τόσα να ολοκληρωθούν και για άλλα τόσα να τρέξω και και και... Ειλικρινά δεν ξέρω σε τι ακριβώς αναφέρομαι, ξέρω μόνο ότι έχω άγχος κι ότι ο βροχερός καιρός χειροτερεύει την κατάσταση (και η ίωση φυσικά). Νομίζω πως το μόνο που χρειάζομαι είναι ήλιος, θάλασσα και θετικές σκέψεις. Ε και κανένα ταξιδάκι, σε κανένα από τα όμορφα ελληνικά νησιά, εκείνα τα μικροσκοπικά, με τις κρυμμένες παραλίες, που μοιάζουν ξεχασμένα και νομίζεις πως είσαι μόνος εκεί, αλλά που τα ζεστά βράδια βγαίνεις βόλτα στα πλακόστρωτα, φορώντας ό,τι πιο αέρινο υπάρχει στη βαλίτσα σου και συναντάς κόσμο και κοσμάκη. Αχ ναι, σε ένα τέτοιο νησί θέλω να χαθώ, να χαθώ, να χαθώ... Λοιπόν, ας σταματήσω.
Όλα τα παραπάνω τα κάνω στον ύπνο μου. Στον ξύπνιο μου, όταν υπάρχει ελεύθερος χρόνος, χαλαρώνω φτιάχνοντας μικρές κατασκευές για το μπαλκόνι.
Θυμήθηκα το στεφάνι που είχε φτιάξει η αδερφή μου και αποφάσισα να φτιάξω ένα παρόμοιο. Πήρα το μαγιάτικο στεφάνι που έφτιαξε ο Ανδρέας και έκοψα τα λουλούδια που είχαν πια ξεραθεί. 


Μου έμεινε ο "σκελετός" και τον έδεσα με λίγο σύρμα, ώστε να είναι πιο σταθερός. Έπειτα πήρα όλες τις κομμένες κορδέλες που έχω μαζέψει σε ένα κουτί και τις έδεσα γύρω από το στεφάνι. Καμία πρωτοτυπία δηλαδή, αλλά μου αρέσει που είναι πολύχρωμο και που όταν φυσάει ανεμίζουν όμορφα οι κορδέλες.


Για την ώρα το κρέμασα πλάι στην τέντα και όταν τελειώσουμε το στήσιμο του μπαλκονιού, θα βρει την τελική του θέση.


Μπαλκόνι είπα και θ' αναφέρω επίσης, ότι τις προηγούμενες ημέρες έβγαλα αρκετή δουλειά. Όπως πολύ καλά θα καταλάβατε, οι παλέτες είναι μέρος του στησίματος, αν και πειραματιζόμαστε πολύ. Έχει αρχίσει όμως να διαμορφώνεται και ευτυχώς μ' αρέσει αυτό που βλέπω.


Και παρά τον καιρό, που θυμίζει περισσότερο φθινόπωρο και όχι άνοιξη, εγώ άρχισα να εντοπίζω τις πασχαλίτσες κρυμμένες στα φυτά μας. Ε ναι, θέλει δε θέλει θα καλοκαιριάσει... που θα πάει!


Καλημέρα εκεί έξω! Με θετικές σκέψεις, ναι; 

Litsa


 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook