Δευτέρα 27 Απριλίου 2015

Μικροκατασκευές

Η φάση που περνάω είναι σίγουρα δημιουργική. Με τα πάνω της και τα κάτω της, τις κακοκεφιές, την κούραση, την άρνηση, μα και τη θέληση, το κέφι και την ανάγκη για ανανέωση. Ειδικά τις ημέρες που ο ήλος είναι λαμπερός, νιώθω τεράστια ευφορία. Πολλές φορές μάλιστα είναι τόσο μεγάλη, που στην προσπάθειά μου να κάνω όλα όσα έχω στο μυαλό μου, τρέχω πάνω-κάτω και γύρω-γύρω να τα προλάβω όλα, με αποτέλεσμα να έχω ξεκινήσει 5-6 διαφορετικά πράγματα, τα οποία τελικά αφήνω μισοτελειωμένα, αφού πρέπει και να μαγειρέψω-να  βάλω πλυντήρια-να ψωνίσω-να διαβάσω με τον Φαίδωνα-να νταντέψω τον Ορφέα κλπ. Τα μισοτελειωμένα παραμένουν σε μια γωνιά για μέρες (μην πω και βδομάδες), μέχρι να ξαναβρεθώ σε φάση αισιοδοξίας και ευφορίας! Γελοία κατάσταση, αλλά τι σας λέω τώρα, αφού ξέρετε ακριβώς τι εννοώ... Ή μήπως όχι; Χμμμ να προβληματιστώ;
Τέλος πάντων.

Μέσα στο Σαββατοκύριακο καταπιάστηκα αρχικά με κάτι μικρό και πρακτικό. 
Συνεχώς ψάχνουμε τα στυλό στην κουζίνα, ώστε να σημειώσουμε τα ψώνια επάνω στο σημειωματάριο, που κρέμεται στο ψυγείο. Όταν είδα το κυλινδρικό σωληνάριο που ετοιμαζόταν να πετάξει ο Ανδρέας στην ανακύκλωση, θυμήθηκα ότι κάπου είχε πάρει το μάτι μου μια έξυπνη ιδέα, για τα στυλό και τα μολύβια. Εννοείται ότι δεν θυμάμαι πια πού ακριβώς το είχα δει, προφανώς στο pinterest.
Κράτησα, λοιπόν, τη συσκευασία από τις (αμέτρητες) παστίλιες για τον πονόλαιμο - που χρειάστηκε να καταναλώσουμε το φετινό χειμώνα (!) - και το Σάββατο τη μετέτρεψα σε μολυβοθήκη. Την έντυσα με αυτοκόλλητο χαρτί και κόλλησα επάνω της με το πιστόλι σιλικόνης, δύο μικρούς μαγνήτες.


Και να! Οι μαγνήτες κόλλησαν εύκολα στην επιφάνεια του ψυγείου, πλάι στο σημειωματάριο και τώρα τα στυλό βρίσκονται πάντα εκεί, δίχως να τα ψάχνουμε γκρινιάζοντας.


Επίσης, για την ιστορία, θα αναφέρω πόσο πολύ με έχουν βολέψει αυτά τα αυτοκόλλητα χαρτιά, τα οποία μπορείτε να βρείτε σε καταστήματα με υλικά ιδιοκατασκευών και συχνά αναφέρονται ως "κάλυμμα συρταριών". Εγώ βέβαια δεν τα αγόρασα για να καλύψω το εσωτερικό των συρταριών, αλλά για τις διάφορες κατασκευές μου, όπως για παράδειγμα αυτή, αυτή αλλά και αυτή.


Η δεύτερη κατασκευή μου είχε περισσότερο διακοσμητικό χαρακτήρα. Έφτιαξα μία γιρλάντα, για την οποία χρησιμοποίησα αυτά τα πολύχρωμα δαντελένια πετσετάκια, τα οποία είδατε και στο πρόσφατο πάρτι των αγοριών. Επειδή δέχτηκα δεκάδες μηνύματα για τα όμορφα αυτά πετσετάκια, ενημερώνω λοιπόν, ότι θα τα βρείτε στην αγαπημένη τσαγιέρα του διαδικτύου (Happy Teapot).


Όσο για τη γιρλάντα... πανεύκολη. Δίπλωσα τα πετσετάκια στη μέση, άπλωσα κόλλα στο εσωτερικό τους και έπειτα κόλλησα επάνω τους μια λευκή κορδέλα. Και όλα αυτά, πάντα παρέα με λίγα λουλούδια και μια κούπα ζεστό καφέ.


Η γιρλάντα προοριζόταν για ένα παράθυρο, το οποίο βρίσκεται σε ένα μικρό χολ, εκεί όπου είναι συγκεντρωμένα και αποθηκευμένα όλα τα υλικά για τις κατασκευές μου. Ένας χώρος λουσμένος στο φως. Μόνο που οι φωτογραφίες είναι σκοτεινές, αφού το φως του παραθύρου χτυπούσε ακριβώς απέναντι από το φακό, οπότε οι εικόνες δείχνουν λίγο άχρωμες και μουντές. Στην πραγματικότητα ο χώρος είναι το ακριβώς αντίθετο!


Γι αυτό επέλεξα να βάλω εκεί τις δύο ορχιδέες μου, οι οποίες τα κατάφεραν μεν στη μετακόμιση, αλλά αρνούνται να ανθίσουν. 


Άνοιξη φίλοι αγαπημένοι και κοντεύει πια Μάης. Στο δρόμο προς το σχολείο του Φαίδωνα, έπεσα σε μια συστάδα ολόκληρη από πασχαλιές. Έκοψα λίγα κλαδιά και το σπίτι μύριζε για μέρες. Μόλις περνούσαμε την είσοδο του σπιτιού, ένα φρέσκο άρωμα μας υποδέχονταν, μια αίσθηση μαγική! Κι έχω πραγματικά την αίσθηση, ότι τα δέντρα που μεγαλώνουν μόνα τους, χωρίς πολλή περιποίηση και σε σχεδόν άγρια κατάσταση, είναι πιο μυρωδάτα και πιο καρποφόρα. Σαν τα αδέσποτα κι αυτά, μαθαίνουν να επιβιώνουν μόνα τους...


Καλημέρα σε όλους εκεί έξω! Νέα βδομάδα, η τελευταία του φετινού Απρίλη κι ένα τριήμερο που έρχεται! Κι εδώ στην Αθήνα, ένας ήλιος λαμπερός μας καλημερίζει από ψηλά.
Καλημέρα ντε!

Litsa

 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook

Τετάρτη 22 Απριλίου 2015

Καλοκαιρινά φρούτα για το στεφάνι της κουζίνας

Λίγο ο καιρός που αλλάζει, λίγο οι εικόνες στο διαδίκτυο, λίγο οι φωτογραφίες στα περιοδικά, λίγο το ρεπερτόριο στο ραδιόφωνο και αμέσως έκανα όρεξη για το καλοκαίρι. Νομίζω πως την άνοιξη βαρέθηκα πια να την περιμένω κι έχω πάρει απόφαση ότι φέτος θα είναι βροχερή. Εγώ όμως θέλω ήλιο, ζέστη και χρώματα φωτεινά, γι αυτό, όταν έπεσα επάνω σε αυτά τα καλοκαιρινά φρούτα που κυκλοφορούν στο pinterest, το μυαλό μου πήγε αμέσως στο στεφάνι της κουζίνας. Ήταν ώρα για μια ακόμη αλλαγή...

Εκτύπωσα τα χαριτωμένα φρούτα, τα έκοψα, τα κόλλησα δύο μαζί (πλάτη με πλάτη), ενώ ενδιάμεσα σταθεροποίησα μια κορδέλα και τα κρέμασα στο στεφάνι. 

Θα μπει ο Μάης κι εγώ θα φοράω Μάρτη...

Φράουλες, λεμόνια, φέτες καρπουζιού, ανανάδες και κεράσια, μας καλωσορίζουν καθημερινά στην κουζίνα με παιχνιδιάρικη διάθεση. Τα δε κεράσια, είναι διακοσμητικά και τα είχα αγοράσει πριν χρόνια. Και επειδή από τη συλλογή των φρούτων έλειπαν τα κεράσια, αποφάσισα να κρεμάσω τα δικά μου...


Στην κουζίνα βέβαια δεν άλλαξε μόνο το στεφάνι. Της έκανα ένα γενικότερο λίφτινγκ και μεταξύ άλλων, ανανέωσα και το αγαπημένο μου ράφι.



Έφυγαν οι προηγούμενες κούπες, τα μεταλλικά κουτιά ανέβηκαν πιο ψηλά και στη θέση τους μπήκαν αντικείμενα με πιο δροσερά χρώματα, όπως αυτή η αστεράτη κούπα/ποτήρι. Όταν την είδα τα Χριστούγεννα στο Happy Teapot τη λάτρεψα. Έγινε δική μου λίγες εβδομάδες αργότερα και τώρα ομορφαίνει το ράφι, μαζί με τα υπόλοιπα αντικείμενα.


Σε περίοπτη θέση βρίσκονται πια τα βάζα με τους διάφορους σπόρους και καρπούς. Λίγο πριν το Πάσχα τα έβγαλα από τα ντουλάπια και τα τοποθέτησα στο ράφι, αφού τα καταναλώνω σε καθημερινή βάση, είτε με το γάλα, είτε με γιαούρτι, είτε μόνα τους.
Σταφίδες, αμύγδαλα, λιναρόσποροι, κολοκυθόσποροι, σπόροι chia κλπ ξαναβγήκαν δυναμικά στο προσκήνιο, μετά από κάτι χαλβάδες, κατσικάκια, τούρτες, καλτσούνια και άλλα, που όπως ήδη καταλάβατε, καταναλώθηκαν σε ικανοποιητικές ποσότητες το Πάσχα...


Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι απαρνήθηκα το πάθος μου, που είναι τα γλυκά και η ζαχαροπλαστική, οπότε το σύνθημα παραμένει το ίδιο και είναι: "Live Love Bake".


Μεταξύ όλων αυτών των ευχάριστων αλλαγών, υπάρχουν και κάτι άλλα που πρέπει να γίνουν, πιο εκνευριστικά... Κάτι παράθυρα, κάτι κουρτίνες, κάτι ντουλάπες, κάτι μπαλκόνια, που όταν τα σκέφτομαι μου σηκώνεται η τρίχα... Γι αυτό λέω να επικεντρωθώ στα όμορφα!


Καλημέρα σε όλους εκεί έξω. 
Από αύριο άκουσα, ότι ανεβαίνει η θερμοκρασία για τα καλά. Βρε λες;

Litsa

 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook

Παρασκευή 17 Απριλίου 2015

Πάσχα στην Κρήτη

Φέτος δεν έψησα τσουρέκια, δεν έβαψα αυγά. Δεν έφτιαξα κουλούρια, ούτε έκρυψα πασχαλινές λιχουδιές στις πρασινάδες, να τις βρουν τα παιδιά. Το φετινό Πάσχα ήταν αλλιώτικο, πλούσιο σε έθιμα κρητικά που δεν είχα ξαναζήσει.
Μεγάλη Τετάρτη επιβιβαστήκαμε στο πλοίο κι ήταν ο καιρός χειμερινός. Έβρεχε καθ' όλη τη διάρκεια του ταξιδιού και το καράβι "τραμπάλιζε" - ευτυχώς ελαφρά - δεξιά/αριστερά. Η κακοκαιρία φαίνεται πως μας ακολούθησε και έφτασε μαζί μας στην Κρήτη, δίχως να προχωρήσει παρακάτω. Τα σύννεφα έμειναν εκεί, πάνω απ' τα κεφάλια μας για δύο μέρες. Ακραία καιρικά φαινόμενα, άκουγα να λένε, για τα δεδομένα της Κρήτης κι εμείς σκεφτόμασταν ότι σταθήκαμε τυχεροί που καταφέραμε να φτάσουμε, αφού ακολούθησε ένα διήμερο με απαγορευτικό.
Το πρώτο πρωινό ξύπνησα από ένα δυνατό θόρυβο. Ήταν το χαλάζι που έπεφτε με μανία στην άσφαλτο και στη στέγη του σπιτιού. Πρώτο δεκαήμερο του Απρίλη στην Κρήτη και η άνοιξη άφαντη...



Η πεθερά μου από το πρωί της Μ. Πέμπτης είχε αφήσει στο τραπέζι λίγα άνθη και μικρά φύλλα, για να βάψει με τον καθιερωμένο τρόπο τα πασχαλινά αυγά της. 



Την παρατηρούσα καθώς τα ετοίμαζε με γρήγορες κινήσεις, για να τα βάψει στις τρεις το μεσημέρι, όχι νωρίτερα. Όταν απόρησα, μου είπε ότι εκείνη ήταν η ώρα που πλήγωσαν για πρώτη φορά το Χριστό και έτρεξε το κόκκινο αίμα του.



Η πεθερά μου, η Ελευθερία, έχει μεγάλη αδυναμία στα φυτά, τα μυρωδικά και τα λουλούδια. Φαίνεται άλλωστε και από το σπίτι της, στο οποίο έχει σκορπίσει παντού βάζα γεμάτα με άνθη.  Σχεδόν σε κάθε δωμάτιο υπάρχει ένα μικρό βαζάκι. Ακόμα και στο vintage δωμάτιο, στο οποίο κοιμόμασταν, πλάι στα παλιά κάδρα και τα αντικείμενα μιας άλλης εποχής, υπήρχε ένα μικρό, παραδοσιακό βαζάκι με φρεσκοκομμένες φρέζιες, ως καλωσόρισμα. 



Ο καιρός μας περιόρισε αρκετά, αλλά όχι τόσο ώστε να μην κάνουμε τις βόλτες μας. Τα παιδιά κολλημένα με τα ξαδέρφια τους, σχεδόν μας ξέχασαν κι έτσι βρήκαμε ευκαιρία με τον Ανδρέα να βγούμε για καφέ, οι δυο μας, καβάλα στο μηχανάκι σαν teenagers, παρόλο που ο αέρας ξύριζε. Βραχήκαμε, παγώσαμε, αλλά γελάσαμε, βγάλαμε φωτογραφίες τη θυμωμένη θάλασσα και τελικά το απολαύσαμε.



Ήταν κι αυτό μέρος του παλιμπαιδισμού μας, όπως και αυτά τα καραμελάκια που σκάνε στο στόμα. Τα βρήκαμε στο μαγαζί του θείου Μανώλη, στο οποίο βρίσκει κανείς μικρούς θησαυρούς. Τα προμηθεύτηκα και γελούσα μαζί με τα παιδιά, την ώρα που μικρές εκρήξεις λάμβαναν χώρα μέσα στα στόματά μας.


Το μεσημέρι, το τραπέζι στρώθηκε με γεύμα παραδοσιακό. Ντολμαδάκια τρώνε στην Κρήτη την Μ. Πέμπτη. Μικροσκοπικά και πεντανόστιμα αριστουργήματα, αληθινά έργα τέχνης, φτιαγμένα με τα πρώτα τρυφερά αμπελόφυλλα. Από τα ξημερώματα ήταν στο πόδι η πεθερά μου, για να ετοιμάσει τις τρεις κατσαρόλες με τα ντολμαδάκια. Και ήταν τόσο νόστιμα, που ήμουν ικανή να φάω μια ολόκληρη κατσαρόλα μόνη μου, αφού κατέβαιναν σαν καραμέλες.



Τη Μεγάλη Παρασκευή είχαν σειρά τα καλτσούνια. Ακούραστη και απτόητη η πεθερά μου, παρά τα ογδονταφεύγα της χρόνια, έψησε δυο ταψιά. Κοίταζα τα γέρικα και εκπαιδευμένα χέρια της, να δίνουν με μαλακές κινήσεις σχήμα στο ζυμάρι, καθώς γελούσε με τις φωτογραφίες που τραβούσα. 
Για βοήθεια ούτε λόγος, σαν γνήσια και παλιά νοικοκυρά, δεν θέλει να ανακατεύονται πολλοί στην κουζίνα της.



Οι ημέρες που ακολούθησαν, παρά τον αέρα, ήταν ηλιόλουστες. Καταφέραμε να κάνουμε μια βόλτα στο κέντρο, δίχως κασκόλ και κουκούλες. Ο κόσμος είχε αρχίσει να ξεμουδιάζει, θαρρείς και ξυπνούσε από τη χειμερία νάρκη του. Καταφέραμε μάλιστα να πλησιάσουμε για λίγο τη θάλασσα, αν και παρέμενε φουσκωμένη. 



Και φυσικά κρατήσαμε τα έθιμα...
Αργά το βράδυ, φορέσαμε τα καλά μας και ανάψαμε τις λαμπάδες μας. Μάλιστα, μερικοί σκαρφίστηκαν διάφορους τρόπους, ώστε να μεταφέρουν το Άγιο Φως, δίχως να σβήσει η φλόγα από τον αέρα. 



Την παράσταση βέβαια έκλεψε η χειροποίητη λουλουδάτη λαμπάδα της ανιψιάς μας.



Δοκίμασα επιτέλους την περιβόητη μαγειρίτσα της πεθεράς μου, που μοιάζει πολύ γευστικά με τη δική μας, μόνο που έχει μέσα μικρά γαρδουμπάκια και ναι, αξίζει την καλή της φήμη.



Όσο για την ημέρα του Πάσχα... ήμουν στην πηγή του κατσικιού. Το φάγαμε με όποιον τρόπο μπορεί να φαγωθεί: οφτό, αντικριστό, στη σούβλα, στο φούρνο και ήταν κάθε φορά το ίδιο νόστιμο.

Όμως η Δευτέρα που ξημέρωσε ήταν η πιο όμορφη απ' όλες και φυσικά η τελευταία των διακοπών μας.
Είδα μιαν άνοιξη να πασχίζει και να επιμένει πως είναι πια σειρά της να εμφανιστεί. Είδα επιτέλους το απέραντο γαλάζιο και μια ατμόσφαιρα πεντακάθαρη. Αντίκρισα έναν ήλιο λαμπερό που μου είχε λείψει τόσο...


Είδα επιτέλους τα χρώματα να διαχωρίζονται και από ένα μουντό γκρι, να χωρίζονται σε κίτρινο, πορτοκαλί, μπλε, φουξ, πράσινο κι ένα σωρό άλλα!


Κατεβήκαμε στην ακροθαλασσιά για λίγο παιχνίδι και περπατήσαμε στο πλακόστρωτο, παράλληλα με τη θάλασσα.


Κι έπειτα ήρθε το σούρουπο και μας αντάμειψε με ένα ηλιοβασίλεμα ξεχωριστό. Παρέα με τους κουμπάρους μας τραβήξαμε τις τελευταίες φωτογραφίες, από ανάγκη να φυλακίσουμε τη σκηνή, μπας κι αντέξουμε λίγους μήνες και πάλι μακριά απ΄τη θάλασσα.


Όταν την αντικρίζω συνειδητοποιώ ακόμη περισσότερο πόσο μου λείπει...


Κατά τη διάρκεια της επιστροφής, τ΄αγόρια ήταν συνεχώς κολλημένα στα τζάμια του πλοίου, παρακολουθώντας τη θάλασσα. Είναι ολοφάνερο ότι είναι θαλασσινοί κι αυτοί...
Άφησαν τα ξαδέρφια τους και όλους τους συγγενείς με μισή καρδιά κι έδωσαν ξανά ραντεβού μαζί τους, όπως κι εμείς, για το καλοκαίρι... 


Η επιστροφή στη βάση μας είχε όλα αυτά που φαντάζεται κανείς... Άπειρα πλυντήρια, καθαριότητες, σιδερώματα και υποχρεώσεις. Σαν να 'ταν όνειρο το ταξίδι στην Κρήτη.
Όμως είχε και μια άνοιξη απλωμένη παντού! Άλλη Αθήνα αφήσαμε κι άλλη βρήκαμε γυρίζοντας σπίτι. Τα δέντρα πρασίνισαν και τα λουλούδια έχουν ανθίσει. Τα φυτά στο μπαλκόνι μας έχουν θεριέψει και είναι πια ζωηρά, ακόμη κι εκείνα που θεωρούσα πεθαμένα...
Όλο αυτό το σκηνικό, το τόσο ελπιδοφόρο, μου άλλαξε αμέσως τη διάθεση κι άρχισα τα σχέδια. Πώς να ομορφύνω το μπαλκόνι, πώς να διακοσμήσω κάποιους χώρους, που ακόμη στέκουν άδειοι και απρόσωποι, πώς πώς πώς...
Ναι, η άνοιξη καταφέρνει πάντα να μου παίρνει τα μυαλά!

Καλημέρα φίλοι αγαπημένοι και Χρόνια Πολλά.


Litsa

 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook

Τρίτη 7 Απριλίου 2015

Το ανοιξιάτικο πάρτι των αγοριών

Άργησα να πάρω μπρος φέτος με το πάρτι των αγοριών. Για την ακρίβεια σκέφτηκα να το αποφύγω κιόλας! Συγγενείς δεν υπάρχουν πολλοί στην Αθήνα, τα ξαδερφάκια όλα μακριά, ο Ορφέας δεν έχει κάνει ακόμα φίλους, ε..., έκανα σενάρια κι εγώ με το φτωχό μου μυαλουδάκι. 
Σκεφτόμουν να καλέσουμε 2-3 φίλους του Φαίδωνα, έτσι για το καλό! Πριν δύο μήνες όμως, μια μέρα που τον παρέλαβα από το σχολείο, μου ξεκαθάρισε μέσα στο αμάξι, ότι φέτος θέλει ένα πάρτι μεγάλο, με πολλά παιδιά! Το καλύτερο απ' όλα τα προηγούμενα! Εμ, υπολόγιζα χωρίς τον ξενοδόχο εγώ... 
Άκυρα, λοιπόν, τα προηγούμενα πλάνα μου, οπότε άρχισα να σχεδιάζω καινούρια. Τι καινούρια δηλαδή, που μέχρι τελευταία στιγμή δεν είχα αποφασίσει τι θα κάνω... Γι αυτό κατέληξα στο ότι το πάρτι δεν θα είχε φέτος συγκεκριμένο θέμα, αλλά θα ήταν απλά... ανοιξιάτικο. Επειδή στο μυαλό μου η άνοιξη είναι πολύχρωμη και λουλουδάτη, έβγαλα καθετί χρωματιστό από τα συρτάρια μου και άρχισα να στήνω το σκηνικό.
Ο στολισμός απλός. Μια γιρλάντα με σημαιάκια πάνω από το τραπέζι που φιλοξενούσε όλα τα εδέσματα και μια ακόμη γιρλάντα, φτιαγμένη από 'καραμελένια' κεράσια, που στόλισε το τραπέζι.


Δύο ημέρες πριν τη γιορτή, είχα ετοιμάσει τα σακουλάκια για τους φίλους των παιδιών, τα οποία περιείχαν διάφορα γλυκάκια κι ένα τρελομπαλάκι. Τα έκλεισα με πολύχρωμα πετσετάκια, πάνω στα οποία έγραψα ένα μήνυμα για τους μικρούς μας φίλους.


Αυτά πήραν θέση στο κέντρο του τραπεζιού, μαζί με όλα τα απαραίτητα σκεύη.


Το μενού ήταν και φέτος λίγο - πολύ το ίδιο με τα προηγούμενα. Διάφορα σνακ, μια ντουζίνα cupcakes με καραμελένια μάτια, μπουκιές μπανάνας με σοκολάτα, δαμάσκηνα γεμιστά με χαλβά και βουτηγμένα σε κουβερτούρα (συνταγή που είχα δοκιμάσει και πέρυσι), φράουλες στο ξυλάκι μαζί με σοκολατένιες κρέπες και βέβαια, διάφορα ζαχαρωτά και γλυκίσματα, που δεν λείπουν ποτέ από το μπουφέ, αφού χαρίζουν πάντα χρώμα και μια παιχνιδιάρικη νότα στο στήσιμο.


Και στα αλμυρά δεν έκανα πολλούς πειραματισμούς, αφού το μενού είναι δοκιμασμένο και πετυχημένο. Δεν έλειψαν τα τοστ, τα ζυμαρικά, τα κεφτεδάκια και η πιατέλα με τα λαχανικά-αλλαντικά-τυριά, που είναι σταθερή αξία κάθε χρόνο. 



Αυτό που δοκίμασα φέτος για πρώτη φορά, ήταν τα corn dogs, μάφινς με λουκάνικο, φτιαγμένα με καλαμποκάλευρο, μια συνταγή που βρήκα εδώ (κλικ).


Σε κάτι ντάκους, κάτι ξιδάτα κρητικά λουκάνικα, κάτι βολβούς, κάτι τυριά κλπ, που ετοίμασε ο Ανδρέας, ας μην αναφερθώ καλύτερα μέρες που είναι...

Και φτάνουμε στις τούρτες! Τους ρώτησα και φέτος, όπως κάθε χρόνο, τι τούρτα θα ήθελαν και περίμενα (χαλαρή) την ίδια απάντηση: "εεε κάτι ωραίο!". Αμ δε! Όχι φέτος! Minions μου ζήτησε ο Φαίδωνας, Rabbits ο Ορφέας.
Και τώρα; Αποφάσισα ότι η μία τούρτα θα πρέπει να είναι δοκιμασμένη, οπότε έφτιαξα την αγαπημένη μας σοκολατένια τούρτα, με ένα απλό frosting, το οποίο χρωμάτισα κίτρινο με χρώματα ζαχαροπλαστικής. Με δύο μπισκότα, τύπου oreo και δύο smarties, έφτιαξα τα μάτια. Με κας κας σε γκρι-λιλά (δεν είχα κάτι σε ασημί) έφτιαξα τα γυαλιά, ενώ τα μαλλιά (πέντε τρίχες), το στόμα και το λάστιχο των γυαλιών, τα σχημάτισα με καραμέλες από γλυκόριζα (liquorice).
Ευτυχώς, όταν ρώτησα τον Φαίδωνα με τι μοιάζει η τούρτα του, μου είπε με Μίνιον, οπότε ήταν ευχαριστημένος.



Στου Ορφέα την τούρτα πειραματίστηκα και δοκίμασα μια νέα συνταγή. Σε ελεύθερη μετάφραση, είναι ένας κομμένος κορμός δέντρου, με λουλούδια τριγύρω που προμηνύουν την άνοιξη και αφού η περίοδος που διανύουμε είναι πασχαλινή, τα rabbits και τα ζαχαρωτά καρότα, έδεσαν μια χαρά με το υπόλοιπο σκηνικό.



Τα αγόρια έσβησαν τα κεριά δυο και τρεις φορές, ενώ οι φίλοι τους, τους τραγούδησαν το γενέθλιο άσμα σε όλες τις γλώσσες, όπως συνηθίζεται...


Κάθε χρόνο, τις ζόρικες εκείνες ημέρες που ετοιμάζω το πάρτι των αγοριών, σκέφτομαι πάνω στην πίεση, ότι την επόμενη χρονιά θα το κάνω κάπου έξω. Αλλά κάθε χρόνο αλλάζω γνώμη και τελικά αποζημιώνομαι από την ευτυχία των αγοριών και από τους καλεσμένους, που έχουν πάντα έναν όμορφο λόγο να πουν!

Εδώ είναι έτοιμη μόνο η "γλυκιά" πλευρά του μπουφέ

Την επόμενη μέρα ήμουν για γέλια και για κλάματα. Το κεφάλι μου κουδούνιζε και ο αυχένας μου ήταν άκαμπτος. Με λίγα λόγια, βγήκε όλη η κούραση των προηγούμενων ημερών, μα και όλη η ικανοποίηση.



Κοίταζα τ' αγόρια με τις άκρες των ματιών μου να απολαμβάνουν και να επεξεργάζονται τα δώρα τους κι ήταν όλα τόσο ήσυχα. Εκείνοι τρισευτυχισμένοι και ικανοποιημένοι κι όμως, "έπιασα" τον εαυτό μου σε μια στιγμή μελαγχολίας. 
Επτά ο μεγάλος και τεσσάρων ο μικρός. Μα πότε πέρασαν τα χρόνια...;

Σας ευχαριστώ για τις ευχές αγαπημένοι μου και σας εύχομαι με τη σειρά μου να περάσετε υπέροχα αυτές τις μέρες, να χαρείτε ανθρώπους αγαπημένους, ν' απολαύσετε τα ξεχωριστά μας έθιμα και να ζήσετε στιγμές μοναδικές.
Καλό Πάσχα!

Litsa

 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook